Πάμε κατάληψη;;

Περπατώντας στους δρόμους των περισσότερων μεγαλουπόλεων είναι αδύνατον να μην παρατηρήσει κανείς τους άστεγους ή τα απομεινάρια μια προσωρινής νυχτερινής κατοικίας (κουβέρτες, υπολείμματα φαγητών, δυσοσμία). Στην Αθήνα ο αριθμός των διαμερισμάτων που ενοικιάζονται ή πωλούνται αυξάνεται παράλληλα με τον αριθμό των ανθρώπων που βρίσκονται στο δρόμο από τη μία μέρα στην άλλη.

Και στο Παρίσι το πρόβλημα της κατοικίας αποτελεί ανέκαθεν ένα από τα κύρια προβλήματα και έχει μάλιστα αναδειχτεί σε προτεραιότητα πολλών προεκλογικών εκστρατειών.
Με τα ενοίκια να έχουν πλέον εκτοξευθεί στα ύψη, τώρα περισσότερο από ποτέ, (το αντίθετο δηλαδή από τη χώρα μας) αυξάνεται και ο αριθμός των ατόμων, κυρίως νέων, μεταναστών, ξένων φοιτητών αλλά και πολλών Γάλλων, που επιλέγουν να κάνουν κατάληψη (squat) σε κάποιο εγκαταλελειμμένο, και όχι μόνο, διαμέρισμα για να λύσουν το πρόβλημά τους.

Αυτό γινόταν αρκετά χρόνια τώρα σε διάφορες πόλεις, το καινούριο όμως είναι ότι γίνονται καταλήψεις ακόμα και σε διαμερίσματα που κατοικούνται και των οποίων ο νόμιμος ιδιοκτήτης μπορεί να λείπει για διακοπές, έστω και για λίγες εβδομάδες.
Η μητέρα φίλης γυρνώντας στο διαμέρισμά της μετά από τις καλοκαιρινές διακοπές, βρήκε το σπίτι ανοιγμένο. Οι καταληψίες είχαν πιθανότατα μείνει για κάποιο διάστημα στο σπίτι της και φεύγοντας έβαλαν μάλιστα και ηλεκτρική σκούπα!!

Για να φύγουμε όμως από αυτό το δυσάρεστο και μίζερο κλίμα, και καθώς κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, οι καταλήψεις μπορούν να αποδειχθούν κάποιες φορές εξαιρετικά ενδιαφέρουσες.
Στο νούμερο 59 της οδού Rivoli, στο κεντρικότατο δηλαδή σημείο του Παρισιού υπάρχει εδώ και χρόνια ένα κτίριο που είναι αδύνατον να μην παρατηρήσεις. Αρχικά ξεκίνησε σαν μια παράνομη κατάληψη καλλιτεχνών κάθε είδους, οι οποίοι διεκδικούσαν το δικαίωμά τους για κατοικία. Η κατάληψη ήταν ανοιχτή στο κοινό (εκτός φυσικά της αστυνομίας) κάποιες ώρες και μπορούσες εάν την πετύχαινες ανοικτή να περιπλανηθείς στα αμέτρητα δωμάτια του πολυόροφου κτιρίου και να επισκεφτείς στην ουσία τα ατελιέ-κατοικίες των καλλιτεχνών. Οι καλλιτέχνες εναλλάσσονταν φυσικά τακτικά και έτσι κάθε φορά που επισκεπτόμουν την κατάληψη με περίμεναν και νέες εκπλήξεις.

Πρόσφατα η κατάληψη της 59 Rivoli νομιμοποιήθηκε από το δημαρχείο του Παρισιού και έτσι διοργανώνονται πολλά περισσότερα θεάματα και εκδηλώσεις στην κατάληψη, με τη βούλα του νόμου τώρα πια.
Για περισσότερες πληροφορίες υπάρχει και η ιστοσελίδα της κατάληψης:
                                                    
                                                http://www.59rivoli.org/

Και κάποιες photos από την πρόσοψη και το εσωτερικό του κτιρίου!

Καλή περιήγηση!

Είμαι ο Βασιλιάς! Είμαι ο Βασιλιάς!

Αυτή είναι πιθανότατα η έκφραση που θα ακούσετε αρκετές φορές σήμερα εάν βρίσκεστε κατά Γαλλία μεριά.
Πριν βιαστείτε όμως να βγάλετε συμπεράσματα για κάποια παραφροσύνη ή έξαρση έπαρσης, σπεύδω να σας πληροφορήσω για μια ενδιαφέρουσα γαλλική παράδοση που ξεκινάει σήμερα των Φώτων για εμάς, τη γιορτή épiphanie για τους Γάλλους.

Πρόκειται για την κοπή της πίτας galette des rois, της πίτας του βασιλιά σαν να λέμε, που λαμβάνει χώρα παραδοσιακά σε κάθε οικογένεια σήμερα, αλλά και τις επόμενες ημέρες, κάτι δηλαδή σαν τη δική μας βασιλόπιτα.

Η galette des rois διαφέρει εντελώς σε γεύση και σε όψη από την ελληνική βασιλόπιτα. Πρόκειται για μία πίτα με φύλλο σφολιάτας, συνήθως γεμιστή με κρέμα αμυγδάλου γλυκιά. Θα τη βρείτε σχεδόν παντού, ακόμη και κατεψυγμένη σε σούπερ μάρκετ, συστήνεται βέβαια να την αγοράσετε την ίδια μέρα από κάποια boulangerie και αν δεν είναι ζεστή να την ζεστάνετε λίγο πριν την κατανάλωση...
Κάθε μέλος της οικογένειας ή την παρέας λαμβάνει ένα κομμάτι και αυτός που θα βρει μέσα την fève, δηλαδή ένα μικρό πυρίμαχο ανθρωπάκι, γίνεται ο βασιλιάς της ημέρας και μπορεί δικαίως να φορέσει την χρυσή χάρτινη κορώνα που προμηθεύεστε μαζί με την πίτα.
Φυσικά, τα παιδιά είναι αυτά που απολαμβάνουν περισσότερο αυτό το έθιμο, παντού όμως γίνεται η κοπή της galette des rois, σε όλα τα σπίτια και γραφεία, και συχνά πάνω από μία φορά...

Δυστυχώς μέχρι στιγμής δεν έχω καταφέρει να βρω galette des rois κάπου στην Αθήνα, παρά τις έρευνες μου σε Carrefour, Eric Kayser και Paul...όποιος γνωρίζει κάτι παρακαλώ να με ενημερώσει...

Όσο για την όψη της galette des rois:

Χριστούγεννα στην πόλη "α λα γαλλικά"

Δεν ξέρω εάν το καταλάβατε (κατάλαβα), αλλά ναι, οι ρυθμοί πέφτουν σιγά σιγά, ήρθε η ώρα για λίγη χαλάρωση, διασκέδαση, ταξίδια και εορταστική ατμόσφαιρα!

Έχω ήδη αρχίσει να σκέφτομαι εορταστικά γεύματα με οικογένεια και φίλους, καθώς και βόλτες στην στολισμένη Αθήνα και σκέφτηκα, γιατί όχι, να τη δούμε "α λα γαλλικά" φέτος...

Στη Γαλλία το γεύμα των Χριστουγέννων αποτελεί μία ιεροτελεστία, όπως άλλωστε κάθε παραδοσιακό γεύμα, που μπορεί να διαρκέσει ποοοολλές ώρες...

Κάποια κλασικά χριστουγεννιάτικα πιάτα, έτσι για να μας ανοίγει η όρεξη, είναι:

Πρώτα πιάτα: Είναι γνωστή η γαλλική λατρεία για τα "fruits de mer", φρούτα της θάλασσας, δηλαδή θαλασσινά, όπως χτένια, στρείδια και άλλα οστρακοειδή και εκείνη τη μέρα έχουν την τιμητική τους.
Αξέχαστη θα μου μείνει η γόνδολα με θαλασσινά που άραξε μπροστά στα γουρλωμένα μας μάτια σε ένα εστιατόριο πέρσι τα Χριστούγεννα στη Lyon!

Επίσης, τo κλασικό foie gras (συνήθως πάνω σε φρυγανισμένο ψωμί) και διάφορα σπιτικά pâtés.

Κυρίως πιάτα: Εδώ υπάρχει μεγάλη επιλογή, όπως η κλασική γαλοπούλα ή άλλα πουλερικά, όπως πάπια, γεμιστά ή μη, ή κάποιο άλλο κρεατικό. Κοντά στα δικά μας δηλαδή.

και φυσικά

Dessert!!
Ο χριστουγεννιάτικος κορμός (bûche de Noël) είναι κλασικός με πολλές παραλλαγές. Επίσης, τάρτες και άλλα μπισκοτοειδή δεν λείπουν από το τραπέζι. Και μην ξεχάσω τις αγαπημένες μου τρούφες σοκολάτας που λιώνουν στο στόμα και τα πολύχρωμα macarons...

Και φυσικά champagne, champagne, champagne!!

Καλές προετοιμασίες λοιπόν!!

...συνεχίζεται

A Paris...!

Ήθελα από καιρό να μιλήσω για τη δουλειά της φίλης, πρώην μαθήτριας και επίσης blogger Dora G, την οποία βρίσκω αξιόλογη!

Η D βγάζει καταπληκτικές φωτογραφίες, που ταιριάζουν πολύ στην αισθητική μου.

Για να μην μακρυγορώ, ιδού κάποιες photos από τις τελευταίες της επισκέψεις στο Paris.

Περισσότερες δουλειές της Dora G στην ιστοσελίδα http://dora.projectale.com/
και
http://lenadora.blogspot.com/

Chapeau Dora!!

Χειμερινός παράδεισος "...στη Γη"

Πρώτο flash back: Ξυπνάς σε ένα ζεστό ξύλινο δωμάτιο και με την μυρωδιά του καφέ να σε τραβάει από τη μύτη κατεβαίνεις στον κάτω όροφο του πανδοχείου για πρωινό. Εκεί σε περιμένει ένας καταπληκτικός buffet. Προσπαθώντας να ξυπνήσεις πριν βγεις στους -15 κάθεσαι μπροστά στην τζαμαρία της τραπεζαρίας με θέα το χιονοσκέπαστο χωριό. Η κορυφή της πιο γνωστής κορυφής-παγετώνα των Άλπεων, του Cervinio για τους ιταλόφωνους ή Matterhorn για τους γερμανόφωνους σε παρακολουθεί από ψηλά...

Δεύτερο flash back: Αφού έχεις ξεδώσει όλη μέρα στις πίστες διασχίζοντας τα σύνορα Ελβετίας-Ιταλίας με μια κατεβασιά, φτάνεις στο luxe spa του ξενοδοχείου. Απολαμβάνεις τη ζέστη του μυρωδάτου χαμάμ χαζεύοντας από τη τζαμαρία το χιονισμένο τοπίο. Η κορυφή του Cervinio και πάλι σε παρακολουθεί...

Μετά από όλα αυτά και ενώ καταρρέεις από την πείνα, φτάνεις στο πιο γραφικό εστιατόριο που έχεις βρεθεί. Καθώς το κόκκινο κρασί αρχίζει και τρέχει στις φλέβες σου, αρχίζεις να μιλάς σαν να μην υπάρχει αύριο και να βγάζεις επιφωνήματα απόλαυσης από όλα τα καταπληκτικά που δοκιμάζεις!!

Ναι, ο χειμερινός παράδεισος στην γη υπάρχει, λέγεται Ζermatt και βρίσκεται κρυμμένος κάπου στις ελβετικές Άλπεις, στα σύνορα με Ιταλία.
Ένα χωριό διαφορετικό από τα άλλα, καθώς φτάνεις εκεί με τρένο, έχοντας αφήσει το αυτοκίνητο στο προηγούμενο χωριό. Όλοι κινούνται με ηλεκτροκίνητα αμαξάκια και λεωφορεία και έτσι μεταφέρεσαι αυτόματα σε έναν άλλο αποκομμένο κόσμο.
Το χωριό, όπως και ολόκληρη σχεδόν η Ελβετία, είναι τρίγλωσσο, Γαλλικά, Γερμανικά, Ιταλικά, οπότε δύσκολα υπάρχει πρόβλημα συνεννόησης.

Τώρα που σιγά σιγά μυρίζει Χριστούγεννα, τουλάχιστον στο μυαλό μας, γιατί δεν ξέρω αν η πόλη θα μπει στο κλίμα, τέτοιες αναμνήσεις σε κάνουν να βγάζεις πιο εύκολα τη μέρα.
Καλά ταξίδια και καλό σκι στους τυχερούς φέτος!!

Και κάποιες photos από προσωπικό αρχείο:

Βόλτα στο πάρκο Buttes Chaumont ή στον κόσμο της Αλίκης στη Χώρα των θαυμάτων

Μια επίσκεψη στις περισσότερες ευρωπαϊκές πόλεις, και όχι μόνο, δεν μπορεί παρά να περιέχει και μια βόλτα σε κάποιο πάρκο, όπου συναθροίζονται όλοι οι ντόπιοι και όπου, ιδίως τις ηλιόλουστες ημέρες, επικρατεί το αδιαχώρητο...

Ένα από τα πάρκα που πραγματικά ξεχωρίζει στην αγαπημένη μας πρωτεύουσα είναι αυτό του Buttes Chaumont και αυτό για πολλούς λόγους.

Καταρχάς, πρόκειται για ένα τελείως ιδιαίτερο πάρκο που ξεφεύγει εντελώς από την αυστηρή "à la française" αρχιτεκτονική των υπόλοιπων, ίσως και πιο γνωστών τουριστικών πάρκων της πρωτεύουσας, όπως του Κήπου του Λουξεμβούργου (Jardin du Luxembourg), ή τους κήπους των Βερσαλλιών.

Με το που μπαίνεις στο Buttes Chaumont νιώθεις ότι ξαφνικά μεταφέρεσαι από την άλλη μεριά του καθρέφτη στον σουρεαλιστικό κόσμο της  Αλίκης του L. Carroll και αυτό βέβαια αν έχεις την τύχη να βρεθείς εκεί κάποια ήρεμη μέρα, μια απλή καθημερινή της εβδομάδας ας πούμε.

Σε αυτό το πάρκο, λοιπόν, που μοιάζει να έχει φανταστεί ο ίδιος ο Gaudi, μπορείς να συναντήσεις, μεταξύ άλλων, την χαρακτηριστική λίμνη, λόφους (εξού και το όνομά του), μια γραφικότατη κρεμαστή γέφυρα καθώς και τον ορατό από παντού ναό της Σίβυλλας.

Δεν πρέπει να παραλείψω ότι τα τελευταία χρόνια το εν λόγω πάρκο έχει γίνει ένα από τα πιο δημοφιλή (branché όπως λέμε) και το γνωστό bar Rosa Bonheur που λειτουργεί μέσα μένει ανοιχτό ακόμα και όταν κλείσουν οι πόρτες του πάρκου.

Όλη αυτή η ατμόσφαιρα, καθώς και το γεγονός ότι ακριβώς απέναντι από το πάρκο μένει η αγαπημένη μου Fot με όλη την οικογένεια, με κάνουν να ανυπομονώ και να νοσταλγώ μια βολτούλα στο Buttes Chaumont!

ΥΓ: Δεν είναι καθόλου δύσκολο για έναν έλληνα να βρει το Πάρκο, απλά ας προσπαθήσει να βρει στο χάρτη του métro τη στάση Botzaris, ναι ναι από τον γνωστό Μάρκο Μπότσαρη...

Voilà και κάποιες photos

Minuit à Paris (suite) - Midnight in Paris

Μόλις τελείωσα την πρωινή μου βόλτα στο Παρίσι μέσα από τα μάτια του Woody Allen και όπως υποσχέθηκα μεταφέρω εδώ τις εντυπώσεις μου!

Προσωπικά για εμάς που για τον ένα ή τον άλλο λόγο έχουμε κολλήσει στο κλεινόν άστυ, οι εικόνες του άλλοτε ηλιόλουστου, άλλοτε βρεγμένου και άλλοτε βραδυνού Παρισιού ήταν πραγματικά ευεργετικές. Είναι μια ευχαρίστηση να βλέπεις για ακόμη μια φορά όλες τις αγαπημένες σου γωνιές και τα γνώριμα δρομάκια που έχεις περπατήσεις τόσες φορές και που όμως ποτέ δεν χορταίνεις.

Επιπλέον, για τους νοσταλγούς του παρελθόντος, η ταινία προσφέρει ένα ταξίδι στο χρόνο, από το 2010 στη δεκαετία του '20 και το Charleston και από εκεί στα καμπαρέ της Belle Epoque!

Merci Woody για το όμορφο ταξίδι !!